Vernieuwing in Rotterdams OV staat stil

                                      OV-chipkaart, handig, maar met te weinig handigheden.

De OV-chipkaart is een handig vervoersbewijs. Maar sinds de volledige Rotterdamse introductie in 2009 heeft de kaart tot meer kosten en weinig vernieuwing geleid. Na zes jaar is het tijd voor een (r)evolutie.

Verguisd, veroordeeld en door lang niet iedereen geaccepteerd. Er zijn vooroordelen, oordelen en tekortkomingen over en van de OV-chipkaart te noemen. Maar de kaart heeft ook voordelen, zoals het gebruiksgemak. Met stapjes is het product verbeterd.

Vernieuwend kun je de OV-chipkaart in de regio Rotterdam niet noemen. Er zijn technieken bedacht om het groepsvervoer te vergemakkelijken. Ook kun je op rekening reizen en kun je met de kaart OV-miles sparen. Maar nieuwe producten, die zijn niet bedacht. En dat is niet alleen de verantwoording van de vervoerders, ook van de regionale politiek. Juist ja, uw raadsleden.

Je kunt reizen op saldo (eventueel met korting), met een abonnement en met 1-, 2- of 3-daagsekaarten. Veel meer smaken zijn er niet. Een variabel of flexibel product bestaat niet.

Ik ben een frequent reiziger met het openbaar vervoer. Ik reis elke dag met de metro van mijn huis in Spijkenisse naar mijn werk in Rotterdam. En geregeld gebruik ik in de stad ook nog de tram.

Abonnement
Een abonnement heb ik niet. Een abonnement is niet handig. Dat is afgesteld op het systeem van de strippenkaart. Met zones en sterren, die er voor de rest niet toe doen. De RET dwingt mij per 2015 voor 116 euro per maand om over Pernis en Schiedam (de C-lijn) te reizen.
- De andere lijn (Slinge, D-lijn) geldt in principe niet voor mij. Dan bestaat de kans dat ik moet ik bijbetalen.
- Daarnaast geldt het abonnement voor zeven dagen. Maar ik werk er vijf. Dus waarom zou ik betalen voor acht dagen in vier weken (40 procent!) die ik niet reis?
- Dus bij een abonnement betaal ik 116 euro voor teveel dagen en voor een beperkt en afgedwongen traject. Dat is overigens 20 procent duurder dan in 2008 voor hetzelfde traject.

Duurder
Het openbaar vervoer, ook in Rotterdam, is duurder geworden. Elke reiziger betaalt een vast instaptarief en een kilometertarief. Dat instaptarief is sinds 2006 van 67 cent naar 88 cent gestegen, oftewel 21 cent (= 30 procent). Ter vergelijking: de benzineprijs is sinds 2006 van 1,30 naar 1,65 gegaan, iets meer dan 25 procent.

Alternatief
Ik heb tot 1 januari nog een redelijk alternatief. Met een 2-daagsekaart (10,70 euro) en een 3-daagsekaart (14,20 euro) reis ik voor 25 euro per week. Ik kan elke dag onbeperkt reizen en ik ben vrij in mijn trajectkeuze.
Vanaf 1 januari gaat de prijs fors omhoog. De 2-daagsekaart van 10,70 naar 12,50 (+ 17 procent) en de 3-daagsekaart van 14,20 naar 16,50 (+16 procent). Per week betekent dat neer op 24,90, maar 29 euro (+21 procent).
Die prijsverhoging is een aanpassing voor een tweetal jaren, maar niettemin fors.

Politici
Wie is er verantwoordelijk voor die prijsverhoging? Je zou denken de RET, maar het vervoersbedrijf kan de bal rustig doorspelen naar de Stadsregio Rotterdam. Die stelt de prijzen vast.
Maar de eindverantwoordelijken daar zijn voor ons allen geen vreemden. Dat zijn immers de wethouders uit onze Rijnmond-gemeenten (en vanaf 1 januari 2015 de Metrpoolregio Rotterdam Den Haag) die de tarieven bepalen c.q. goedkeuren.
Zouden zij en de andere politici weten of zich realiseren wat er zich in de wereld van het openbaar vervoer afspeelt? Wie de tariefstijging in negen jaar bekijkt, krabt zich achter de oren. Daarnaast zijn de producten niet meegegaan met de flexibele reiziger.
Daar ligt ook de uitdaging. De auto is niet meer zo in, zeker niet bij de jeugd, is al gebleken. Maar het aantal reizigers of reizigerskilometers is gemiddeld niet opzienbarend gewijzigd.
Rotterdam, de grote stad in de Rijnmond, wil de strijd tegen het roet en de CO2 winnen. Dat kan alleen als je niet alleen het autoverkeer beperkt, maar daarnaast een optimaal OV-pakket aanbiedt. Een volledig netwerk, met betaalbare en vooral flexibele reisproducten.

Voorbeelden
Een voorbeeld: als je op drie verschillende, maar niet aaneengesloten dagen reist, moet je een driedaagse kaart kunnen aanschaffen.
Of: Alleen nog saldo-reizen. Hoe meer je met je OV-kaart reist, hoe meer korting je krijgt. Oftewel: de vaste klant wordt beloond. En de rompslomp van abonnementen ben je kwijt.

Het zijn ideeën. Misschien hele verkeerde. Maar er moet iets gebeuren om het openbaar vervoer in beweging te houden. Dat is niet alleen een taak van de vervoerders, ook van de politici die de lijnen uitzetten.

Ook betaald parkeren bij P+R in Spijkenisse

                                         P+R Heemraadlaan, waar straks ook moet worden betaald

Het parkeren bij metrostations in Spijkenisse is niet langer gratis. De gemeente Spijkenisse heeft besloten om begin 2015 automobilisten die verder reizen met het openbaar vervoer 3 euro per dag te laten betalen. Spijkenisse wil het geld gebruiken voor het onderhoud van de P+R en de gebieden rondom de stations.

Het besluit van de gemeente Spijkenisse komt niet als een verrassing. De gemeente was al van plan om de P+R-terreinen bij de stations Centrum en Heemraadlaan af te sluiten. Dat was vooral om te voorkomen dat mensen die nabij de stations werken en niet met het OV-reizen te weren.

''Maar,'' schrijft het Spijkenisser college in een verklaring, ''nu de gemeente Rotterdam geld aan de reiziger gaat vragen voor P+R houdt niets ons tegen. Wij vinden het jammer voor de andere gebruikers die van Voorne-Putten komen, maar we hadden geen andere keuze.''

Het besluit komt niet als een verrassing. In navolging van het Rotterdamse besluit kondigden de gemeenten Schiedam (Vijfsluizen), Capelle aan den IJssel (Capelsebrug) en Lansingerland (Meijersplein) aan om geld te vragen voor het parkeren bij de metrostations.

Tol

Alternatieve plannen werden eerder bedacht door Krimpen aan den IJssel (tol bij de Algerabrug), Hellevoetsluis (tol bij Haringvlietbrug) en Maassluis (tol bij pontje Rozenburg). Ook andere gemeenten zeggen ideeën uit te werken.

De meeste gemeenten zeggen het geld te gebruiken om hun begroting rond te krijgen. ''Door de overheveling van diverse taken van het Rijk naar de gemeenten wordt het steeds moeilijker. Geld uit alternatieve bronnen binnenhalen, daar hadden we niet aan durven denken. Totdat Rotterdam de eerste stap zette,'' aldus een Capelse woordvoerder.

De nieuwe plannen lijken een bom te leggen onder de Metropoolregio Rotterdam Den Haag. Een jaar geleden noemden de burgemeesters Aboutaleb en Van Aartsen de metropoolregio nog een krachtige economische regio, waar door gebrek aan samenwerking veel geld bleef liggen.

''Dat was een mooi idee, dat inmiddels door de Rotterdamse realiteit is achterhaald,'' aldus een zegsman van de gemeente Ridderkerk. ''Wij zitten er niet mee dat de metropoolregio niet van de grond komt. Die zogenaamde samenwerking was toch alleen in het voordeel van Rotterdam en Den Haag geweest. De andere gemeenten deden er niet toe. Voor ons betekent dat de Trampluslijn op de lange baan gaat. Dat heeft ook zo z'n voordelen.''

Onzin

Uiteraard is bovenstaand verhaal onzin. Net zo onzinnig als het Rotterdamse plan om de gebruikers van de P+R-terreinen te laten betalen, ook al reizen ze met het openbaar vervoer. P+R-garages en -terreinen die zijn deels betaald met het geld van alle gemeenten. Ook door de inwoners van de gemeenten rondom Rotterdam.

In mijn Spijkenisser achtertuin ligt ook zo'n P+R-terrein. Ik heb er tot aan de Raad van State tegen geprocedeerd. Vooral omdat we als buurt - zo bleek later terecht - de overlast in de avonduren en de weekeinden vreesden.

Maar ik was nooit tegen dat terrein omdat de mensen uit Hellevoetsluis, Brielle en Oostvoorne er hun auto konden neerzetten. Integendeel, daar waar we de automobilist in het OV kunnen jagen, graag! Daarmee voorkomen we de noodzaak van nog meer asfalt en nog meer uitlaatgassen. Althans, dat is mijn ideaalbeeld.

Het Rotterdams idee om (als starttarief) OV-reizigers 2 euro per dag te laten betalen kan een forse aanslag op die hoop zijn. Automobilisten gaan wellicht straks in de gemeenten er om heen parkeren, zoals Capelle aan den IJssel, Schiedam en Albrandswaard. De gevolgen daarvan zijn uiteraard geen Rotterdams probleem.

De Stadsregio en straks ook de Metropoolregio zouden iets moeten hebben van schouder-aan-schouder. Maar de andere gemeenten moeten nu oppassen voor een schouderduw. Rotterdam de stad van kendoe? Dikke doei.

Arm, arm, arm Samsung

                                     

Mijn telefoon is - ik moet het helaas beamen - onmisbaar. Mijn telefoon is mijn contact met de buitenwereld. Zonder die telefoon voel ik me ellendig. En zeker als ik verweven raak in een spel tussen T-Mobile en Samsung. Lees en huiver.

Een laptop heb ik niet nodig. De telefoon is mijn mobiele computer. Bellen, email, whatssapp, Twitter, agenda: alles doe ik via mijn telefoon. Ik ben op mijn werk vaak het eerste contact met de buitenwereld. Woordvoerders van allerlei gemeenten, politie en brandweer, ze kunnen en mogen 24 uur per dag bellen. En dat doen ze ook. Dat is nu eenmaal het lot van een journalist.

Om de twee jaar sluit ik een nieuw abonnement af. Geen goedkoop abonnement. Ik heb veel belminuten (400) en GB (minimaal 2) nodig. Ik was dan ook blij dat mijn provider T-Mobile begin september stuntte ter gelegenheid van 10 jaar telefoonwinkels in Nederland.

Ik vergeleek het abonnement met andere providers. Een nieuwe Samsung S5, onbeperkt bellen en 5 GB voor 2 jaar. Kosten: 41,20 per maand. Daar kon niemand tegenop.

Dus stapte ik donderdagavond 18 september naar de T-Mobileshop in Spijkenisse. Ik werd allervriendelijkst en behulpzaam geholpen. Een uur later, was ik een nieuwe S5, met schermprotector en een mooie hoes rijker. T-Mobile blij, Samsung blij, verkoper blij, ik blij. Jaaaa... en als achtervang ook nog een verzekering afgesloten.

Kuren

Binnen twee weken vertoonde het apparaat de eerste kuren. Eerst een keer in een paar dagen, toen dagelijks. De software liep vast, programma's werden spontaan beëindigd, gesprekken waren plotseling voorbij. Geregeld werd ik 's ochtends wakker naast een telefoon die spontaan 's nachts was opgestart en de code voor mijn simkaart vroeg.

Ik stapte naar de T-Mobileshop. Dezelfde verkoper, de manager bleek later, begreep mijn probleem.

'Dan moeten we uw telefoon opsturen'

Oké, krijg ik een vervangend toestel?

'Nee, dat doen wij niet'

Maar ik heb toch een verzekering?

'Maar dat gaat alleen als er iets met uw scherm of zo kapot is. Niet voor softwareproblemen. Dat valt onder fabrieksgarantie.'

Dus...

'Ja, sorry, anders gaat t niet.'

En als ik met een hamer op het toestel sla?

'Maar u ziet er uit als een eerlijk mens. Dat doet u toch niet?'

Nee, maar ik zou het bijna wel doen!

Een week later, donderdag 16 oktober, leverde ik alsnog mijn toestel voor reparatie in bij de winkel. Ik schakelde weer over naar mijn HTC editie Stenen Tijdperk.

Met een week herfstvakantie voor de boeg moest en kon ik die teruggang wel slikken. En welke keuze had ik?

Gisteren, dinsdag 28 oktober - binnen twee weken - werd mijn toestel thuis afgeleverd. Er zat een briefje bij van Dynafix uit Nuth, waarop stond dat ik de nieuwste software-update om mijn toestel had.

Na een uurtje was het toestel weer ingeschakeld, voorzien van de noodzakelijke apps en werden de contacten en de agenda bijgewerkt.

Vreugde

De vreugde was van korte duur. Om 07.30 uur crashte het toestel bij het invoeren van een wachtwoord. En 's middags beëindigde de telefoon zelf het gesprek met een woordvoerder...

Bellen met de klantenservice haalde weinig uit. Het toestel moest ik opnieuw ter reparatie aanbieden. Dacht 't even niet.

Geïrriteerd stapte ik in de metro, pakte thuis de fiets en zoefde naar de T-Mobilewinkel. Om 17.24 uur stapte ik binnen. De manager was niet aanwezig.

'Maar,' zei de medewerker, 'is u dan niet vertelt dat u in aanmerking komt voor omruiling binnen 60 dagen?

Nee, dat had ik nog niet gehoord.

'Maar dat kan alleen de manager met zijn code. En hij is er zondag weer.

Maar kunt u dat niet telefonisch voor mij met klantenservice regelen?

Hij pakte de telefoon en belde. 'Omdat wij de code niet hebben, kunnen wij het niet aanvragen. Maar als u thuis met klantenservice belt, regelen zij het voor u.'

Ik thuis bellen met 1200, het nummer van klantenservice T-Mobile.

'Omruilen? Nee, dat kan ik niet. Dan verbind ik u door met de juiste afdeling.'

Na 23 minuten praten en wachten...

'Met Esther. O sorry, ik heb niets meegekregen. Zegt u het maar...'

Ik leg het verhaal nog een keer uit...

'Wacht even. Even uw gegevens downloaden.'

Vier minuten later...

'Nee sorry, we zullen het nog een keer ter reparatie moeten aanbieden.'

Eh, maar wat klopt er dan van het verhaal dat mij in de winkel is verteld?

'Sorry, dat weet ik niet, maar ik kan 'm niet omruilen. Het spijt me.'

Het liefst zou je op zo'n moment een contract willen verscheuren, een telefoon willen plat stampen. Maar dat doe je niet.

Ik blijf netjes. 'Maar mevrouw, waarom heb ik dan een verzekering die niet geldt? Waarom word ik van het kastje naar de muur gestuurd? Waarom krijg ik geen vervangend toestel?'

'Sorry meneer, vroeger ging dat veel gemakkelijker. Maar daar is zoveel misbruik van gemaakt.'

Het gesprek wordt beëindigd. Droevig zit ik naar mijn computer te staren.

Ik ben niet boos op de mensen van T-Mobile en Samsung. Ik ben teleurgesteld in bedrijven die regels waarmee niet valt te werken opstellen. Want de schaamte over de manier van hoe hun bedrijf met klanten omgaat, die tonen de medewerkers van T-Mobile wel. Ze begrijpen mijn teleurstelling.

Directeur

En hoe zou de directeuren van T-Mobile of Samsung daarover denken. Kunnen zij zich in de klant verplaatsen?

Stelt u zich eens voor: vandaag hebben de directeuren hun nieuwe leasewagen opgehaald. Morgen hapert de motor voortdurend, zodat ze 70 km per uur over de snelweg rijden. Me dunkt dat zij zo snel mogelijk naar de garage teruggaan. En wat dan? Gaan ze dan ook lopend of fietsend naar hun werk?